بزرگترین روستای شمال غربی پایتخت، روستای وردیج است که 1850متر از سطح دریا ارتفاع دارد. اینجا بخشی از کن و سولقان است و جزو منطقه‌ 22تهران به‌حساب می‌آید. روستای وردیج در غرب دره کن واقع شده و اطرافش جاهای دیدنی زیادی پیدا می‌شود که ارزش یکبار رفتن را دارند. از دو مسیر می‌توانیم به این روستا برسیم؛ وارد اتوبان تهران کرج می‌شویم و از ورودی پمپ بنزین وردآورد به سمت خیابان شهید اردستانی می‌رویم. در شمال این خیابان تابلوی روستای وردیج و واریش را می‌بینیم. مسیر دوم از انتهای اتوبان همت شروع می‌شود. از شهرک شهید باقری می‌گذریم، از دوربرگردان دور می‌زنیم تا به بلوار پژوهش برسیم. وارد شهرک دانشگاه شریف می‌شویم و در خیابان شهید اردستانی دنبال تابلوی راهنمای روستا می‌گردیم. این تابلو اول جاده‌ کوهستانی‌ای قرار گرفته که شما را به روستای وردیج می‌رساند. جاده حدود 10کیلومتر و آسفالت، ولی باریک، با شیب تند و پر از چاله است. احتمالا وقتی به ورودی روستا برسیم، تابلوی «ورود افراد متفرقه ممنوع» شوکه‌مان می‌کند. اما نباید نگران باشیم. درست است که اهالی روستا دوست ندارند غریبه‌ها اطراف باغ و خانه‌هایشان پرسه بزنند، اما جالب‌ترین جاذبه‌ گردشگری این منطقه بیرون روستا قرار گرفته و آنقدر دیدنی هست که به‌خاطرش از راه کوهستانی بالا برویم. اطراف روستا شبیه نمایشگاه آثار سنگی‌ست و صورتک‌ها و آدمک‌هایی سنگی و غول‌پیکر در آن دیده می‌شود. درمورد این سنگ‌‌ها داستان‌های زیادی نقل می‌شود؛ مثلا بعضی‌ها می‌گویند آدمک‌های سنگی بخشی از قلعه‌ قدیمی بوده‌اند. اما جالب‌ترین داستان، افسانه‌ایست که می‌گوید در اینجا موجودات زنده به سنگ تبدیل شده‌اند. یعنی درواقع چیزی که ما می‌بینیم، روح‌های سنگی هستند که چشم‌ها و دهان‌شان مثل یک حفره توخالی‌ست. البته با وجود سنگ‌هایی شبیه به جمجمه انسان و بدن حیوانات این فرضیه زیاد هم عجیب به نظر نمی‌رسد. فرسایش طبیعی سنگ‌ها در طول سال‌ها، این مجسمه‌های سنگی را شبیه به نمایشگاهی در دل طبیعت درآورده. نمایشگاهی که به دامنه ارواح سنگی یا آدمک جیان معروف شده. بعد از این گشت پرهیجان و رازآلود در بین صورتک‌های سنگی، می‌توانیم به سمت آبشار لت‌مال حرکت کنیم. البته باید ماشین را کنار جاده اصلی پارک کنیم و یک ساعت پیاده‌روی کنیم تا به آن برسیم. لت‌مال از سه آبشار تشکیل شده که کنار هم قرار گرفته‌اند؛ بلندی آبشار اول 5 متر است و روی هم 35 متر ارتفاع دارد. اگر بدانیم که لت به معنی سنگ است، معنی اسمش مشخص می‌شود؛ جایی که آب روی سنگ‌ها مالیده می‌شود. این منطقه رودخانه‌ فصلی باصفایی هم دارد که فقط زمستان و بهار پرآب است و بعد خشک می‌شود. منظره‌ جاده کوهستانی در کنار کوه‌ و رودخانه، زیباست و خستگی یک هفته پرمشغله را رفع می‌کند. اگر اهل دوچرخه‌سواری باشیم،‌ مقصد خوبی را برای سفر انتخاب کرده‌ایم. با دوچرخه کوهستان می‌توانیم از مسیر خاکی روبروی خروجی روستا رکاب بزنیم و از دامنه کوه بالا برویم. حرفه‌ای‌ها تا دامنه قله واریش می‌روند و با 10کیلومتر دوچرخه‌سواری بیشتر به روستای کندر کرج می‌رسند. کوهنوردان هم در مسیر رسیدن به قله‌های پهنه حصار، چشمه شاهی و لیچه، گذرشان به این روستا می‌افتد. وسایل مورد نیاز حوالی روستای وردیج رستوران و سوپر پیدا نمی‌کنیم؛ پس باید آب کافی، غذای سبک و میان‌وعده همراه داشته باشیم. به‌خاطر مسیر پیاده‌روی که در پیش داریم، کفش مناسب به‌پا کنیم و ترجیحا بارمان را سبک برداریم. بهارها، روستای وردیج با وجود درخت‌های پر از شکوفه گیلاس و آلبالویش حسابی دیدنی‌ست. در روزهای گرم تابستان هم، خنکی ملایم هوای اینجا جان می‌دهد برای یک استراحت کوتاه. با اینکه پاییز و زمستان آب‌وهوای وردیج سرد و خشک است، اما ممکن است برای بعضی‌ها همچنان جذاب باشد؛ مخصوصا اگر اهل برف‌بازی باشیم.